Słowo na niedzielę

Słowo na niedzielę 16 marca 2025 roku- II  Niedziela Wielkiego Postu

(Rdz 15,5-12.17-18;    Ps 27,1bcde.7-8.9abc.13-14;      Flp 3,17-4,1;     Łk 9,28b-36)

Bóg zawiera przymierze z Abramem. Obiecuje mu potomstwo oraz ziemię Kanaan. Bóg jest nadzieją człowieka wierzącego, jego światłem i zbawieniem. Chrystus przekształci nasze ciała na podobne do swego chwalebnego. Jezus jest Wybranym, Umiłowanym Synem Boga.

Psalm ten składa się z dwóch części: wyznania ufności i prośby- lamentacji. Taka kolejność świadczy o mocnym przekonaniu psalmisty, że zostanie wysłuchany przez Boga. Bóg jest światłem psalmisty, czyli źródłem radości serca i pozwala mu kroczyć bezpiecznie ku zbawieniu. Światło i zbawienie pozwalają zwyciężyć przeciwników dzięki pomocy Wszechmocnego. Następnie autor daje wyraz swojej niezłomnej ufności w Bogu wśród największych nawet niebezpieczeństw i swemu pragnieniu stałego obcowania z Panem w poczuciu bezpieczeństwa przed wrogami. W dowód wdzięczności za doznaną opiekę Bożą obiecuje złożyć ofiarę dziękczynną. Druga część psalmu jest prośbą o pomoc Bożą w opuszczeniu i niebezpieczeństwie ze strony wrogów. Psalmista chroni się u Boga przed wrogami, gdyż zaznał już wcześniej ocalenia z Jego ręki. Stwierdza, że słowo Boże towarzyszy jego życiu i w chwili trudnej powołuje się na nie. To Boże słowo zachęca psalmistę do trwania przy Nim. Takie też jest pragnienie autora. Ma on świadomość, że Bóg go nie opuści, nie zostawi, że będzie dla niego pomocą i Zbawicielem. Psalmista wyznaje, że ludzie mogą go opuścić- nawet ojciec i matka- ale wierzy, że Bóg będzie zawsze z nim, nigdy go nie opuści, nie zostawi. W ten sposób pragnie nam pokazać, że miłość Boga do człowieka jest większa niż najszlachetniejsza miłość ludzka. Końcowy fragment psalmu, to prośba o rozeznanie woli Bożej, drogi, która ma doprowadzić psalmistę do Zbawienia. Kroczenie prostą ścieżką to postępowanie według przepisów Prawa Bożego. Psalmista pragnie prowadzić przy pomocy Bożej życie nienaganne, by wrogowie jego nie mogli mu niczego zarzucić. Psalm kończy się wyznaniem wiary w życie wieczne. Autor wyraża nadzieje ocalenia z niebezpieczeństwa śmierci i życia we wspólnocie z Bogiem. Zachęca do postawy czujności, dzielności w wyznawaniu wiary i nadziei życia wiecznego.

Św. Paweł często w swoich listach zachęca wierzących, aby naśladowali jego sposób życia i działania. Taka zachęta nie oznacza z jego strony braku pokory, ale jest ona raczej wyrazem pewności , że kroczy on właściwą drogą prowadząca do życia wiecznego. Ma on jednak świadomość, że wielu ludzi nie naśladuje Chrystusa ukrzyżowanego, nie panuje nad grzesznymi popędami ciała, lecz oddaja się sprawom doczesnym, zmysłowym, przez co ściągają na siebie wieczną karę- zatracenie. Według św. Pawła dla chrześcijanina życie na ziemi jest etapem przejściowym do niebieskiej ojczyzny- do nieba. To stamtąd oczekujemy powtórnego przyjścia Jezusa, który przyjdzie zabrać nas do siebie. Paweł  zachęca Filipian  do dobrego ,do trwania w Bogu, w Jego słowie. Apeluje do tych, których ojczyzną jest niebo, którzy są obywatelami Królestwa Bożego, którzy przez wiarę są już pewni nieba, gdzie znajduje się Chrystus- Głowa Kościoła. Dla wierzących z nieba (od Chrystusa) płynie otucha, siła i pomoc do wytrwałego postępowania w dobrem, a także nadzieja, że Zbawiciel powróci i przemieni nasze ciało poniżone, cierpiące, skazitelne i przemijające , w ciało uwielbione, podobne do ciał Zmartwychwstałego Pana.

Jezus chce, aby Ci, którzy z Nim są i w Niego wierzą wiedzieli, kim On naprawdę jest. Dlatego odsłonił w pełni swoją tożsamość przed trzema uczniami- Piotrem, Jakubem i Janem- synami Zebedeusza. Łukasz jako jedyny z ewangelistów zaznacza, że stało się to w klimacie modlitwy- rozmowy Jezusa z Ojcem. Chce w ten sposób podkreślić, że modlitwa stanowi przestrzeń, w której objawia się Bóg i w której możliwe jest spotkanie z Nim.  W trakcie modlitwy Jezusowi towarzyszą prorocy Starego Testamentu- Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiają z Jezusem o  Jego śmierci- najważniejszym wydarzeniu w historii zbawienia, która nie była wynikiem tragicznych okoliczności, ale wypełnieniem planu Bożego zapowiedzianego w Piśmie Świętym. Moment spotkania  Jezusa z Mojżeszem i Eliaszem został przespany przez Apostołów. Obudzili się dopiero, gdy chwała Pańska ich osłoniła.  Piotr czuje się wyróżniony obecnością chwały Boga i chce to  uczcić postawieniem namiotów, podobnych do tych stawianych na Święto Namiotów. Pewne elementy wydarzenia na górze Przemienienia (Tabor) przypominają to, co wydarzyło się niegdyś z Mojżeszem na górze Synaj, gdy otrzymywał od Boga dziesięcioro przykazań. Twarz Mojżesza również jaśniała po spotkaniu z Bogiem. Punktem kulminacyjnym opowiadania o Przemienieniu Jezusa nie są jednak lśniące białe szaty, ani nie chwała bijąca z Jego oblicza, ale ogłoszenie, że Jezus jest Synem Boga, którego należy słuchać. Na Synaju Mojżesz otrzymał kamienne tablice zawierające Prawo, które Izraelici mieli przestrzegać. Na górze Przemienienia Bóg oświadcza, że od tej pory należy słuchać Jezusa. Zniknięcie Mojżesza i Eliasza w momencie, gdy Bóg mówi, jest wymownym potwierdzeniem tego, że jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi jest od tego momentu Jezus.