Przeżywany przez nas rok duszpasterski ma wyraźnie charakter chrystocentryczny i pierwszym pytanie jakie warto postawić to takie: Czy są jakieś dowody na to, że Jezus to postać historyczna? Fakt jego istnienia przyjmujemy niczym aksjomat, nie odczuwamy potrzeby argumentowania czy udowadniania tej prawdy. Ponadto żaden historyk nie odważy się kwestionować historyczności Jezusa, robili to jednak ostatnio religioznawcy komunistyczni w celu zdyskredytowania chrześcijaństwa, ukazania tej religii jako sekty opartej na fikcji. Jednak pomyślmy w jaki sposób i co wskazuje na to, że Jezus rzeczywiście istniał? Wiarygodność historyczna Jezusa jest przecież wiarygodnością Objawienia.

Pierwszymi źródłami historycznymi jakie można wskazać to są oczywiście Ewangelię, ale jak mówi stare powiedzenie: ?Nikt nie jest sędzią we własnej sprawie?. W związku tym należy przyjrzeć się źródłom pozachrześcijańskim. Pierwszym jest list syryjskiego filozofa Mary Bar Serapiona (ok. 73 r.), który jest najstarszym źródłem historycznym dotyczącym Jezusa. W swoim liście autor nie wspomina imienia Chrystusa, ale kontekst wskazuje, że chodzi o Niego. Pisze on o mądrym królu zabitym przez Żydów, za co spotkała ich kara. W latach 70 chrześcijaństwo było już obecne w Syrii i dlatego czerpie Serapion swoje informacje z obrazu, który syryjscy chrześcijanie przekazywali o Królu i Panie.

Drugim źródłem jest fragment z dzieła zatytułowane ?Dawne dzieje Izraele? autorswa Józefa Flawiusza. Wymienia on w nim zarówno Jan Chrzciciela oraz Jakuba Mniejszego, jak i Jezusa. Fragment dotyczący Chrystusa został nazwany Testimonium Flavianum. Autor wspomina w nim o Jezusie, człowieku mądrym, który czynił cuda, był nauczycielem oraz że był Chrystusem (Mesjaszem). Dodaje również, że umarł on na krzyży i po trzech dniach ukazywał się swoim uczniom. Część historyków jednak kwestionuje autorstwo Józefa i traktuje ten fragment, jako późniejszy chrześcijański dodatek. Czytaj dalej →

Zaczął się już nowy rok liturgiczny i hasło, które mu przyświeca brzmi: ?Wierzę w Syna Bożego?. Warto się zatrzymać nad tym tytułem chrystologicznym i zastanowić: co takie on właściwie oznacza?; na czym polega jego wyjątkowość?; dlaczego budzi takie kontrowersje?

Pomimo tego, że ludzie judaizmu wyznają Boga jako swojego Ojca, to jednak zaskakiwać może ich niechęć czy powściągliwość w używaniu tego tytułu. Szczególnie była tak w czasach judaizmu świątynnego, czyli Jezusa. Wówczas większy kładziono nacisk na transcendencję, wielkość i świętość Boga. Starano się przy tym unikać antropomorfizacji, czyli nadawania cech ludzkich Bogu. Stary Testament wykazuje ok. 20 przypadków użycia słowa Ojciec w odniesieniu do Boga (np. Mdr 14, 3; Syr 23, 1). Dopiero po latach judaizm do tego dojrzała, co widać na przykładzie chasydyzmu. Martin Buber w książce ?Opowieści chasydów przytacza takie zdanie jednego z cadyków: ?Magid z Międzyrzecza tak objaśnił zdanie z Pisma: <> [Pwt 4, 29]: <<Człowiek musi wołać do Boga i nazywać Go Ojcem tak długo, aż Bóg stanie mu się Ojcem>>?. Czytaj dalej →