Słowo na niedzielę

Słowo na niedzielę 5 maja 2024 roku- VI Niedziela Wielkanocna

(Dz 10,25-26.34-35.44-48;        Ps 98(97),1bcde.2-3b.3c-4;        1 J 4,7-10;       J 15,9-17)

Bóg jest miłością. Pragnie zbawienia wszystkich ludzi. Bóg jest Królem całego świata. Miłość swoją okazał posyłając na świat swojego Syna. Jezus kocha każdego człowieka. Pokazał to umierając na krzyżu dla naszego zbawienia.

Rozdział dziesiąty Dziejów Apostolskich poświęcony jest powołaniu setnika Korneliusza.  Ten moment otwiera nowy etap w Kościele. Nawrócenie Korneliusza nie jest dla Łukasza (autora Dziejów) indywidualnym wydarzeniem, ale widzi on w tym otwarcie się Kościoła dla pogan. Jego znaczenie  podkreśla fakt dwóch wizji: Piotra i Korneliusza. Do wspólnoty Kościoła zostaje przyjęty oficer rzymski- poganin. Sympatyzuje on z judaizmem, przyjmuje jego wierzenia i zasady moralne, ale nie należał formalnie do narodu wybranego, nie mógł być obrzezany.  Piotr po widzeniu zastanawia się, czy Chrystus jest tylko dla Żydów, czy pogan również. Trzeba było interwencji samego Boga, aby Piotr zrozumiał, że poganie powinni być przyjmowani do Kościoła, bez obowiązku poddania się obrzezaniu i zachowywania przepisów Prawa Mojżeszowego.  Piotr zrozumiał, że Bóg poleca mu udać się do pogan, by im także przekazać dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie. W dzisiejszej liturgii mamy przedstawione kilka myśli z przemówienia Piotra wygłoszonego do pogan zebranych w domu Korneliusza. Piotr przemawiając do nich nie korzysta z cytatów biblijnych Starego Testamentu (są one niezrozumiałe dla pogan), ale mówi, że Bóg powołał do zbawienia wszystkich ludzi dobrej woli. W katechezie Piotr bardziej  akcentuje czyny Jezusa niż Jego słowa.  Ukazuje Chrystusa udającego się do Jerozolimy, aby tam umrzeć na drzewie krzyża. Bóg jednak wskrzesił Go trzeciego dnia. Świadkami tych wydarzeń są Apostołowie. To dzięki Chrystusowi i Jego dziełu świat jest zbawiony. Ten zmartwychwstały Jezus daje polecenie uczniom, by nauczali, że Bóg ustanowił Go jedynym Zbawicielem wszystkich ludzi, którzy w Niego uwierzą. Podczas tego przemówienia wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i wielbili Boga oraz mówili językami, tak samo jak Apostołowie w Wieczerniku. W Cezarei po raz pierwszy udzielono poganom chrztu. Piotr zrozumiał przez to wydarzenie, że Bóg chce, aby Kościół otworzył się na wszystkich ludzi, niezależnie od pochodzenia.

Psalm ten jest hymnem ku czci Boga jako Króla wszechświata.  Psalm jest zbudowany z dwóch części.  W pierwszej psalmista wraca do przeszłości, kiedy Bóg udzielił Izraelowi cudownej pomocy, objawiając tym samym  swe zbawcze działanie wszystkim narodom. W części drugiej zawiera autor zapowiedź przyjścia Boga na sąd nad światem. Psalmista wzywa wszystkie ludy, a nawet całą naturę do radosnego powitania Boga jako Króla świata. Pisząc o cudach, ma na myśli wybawienie narodu z niewoli babilońskiej. Psalmista opisuje siedem cech Boga ( cuda, świętość, zbawienie, sprawiedliwość, łaska,  wierność i prawość), który objawia się w czterech elementach kosmosu (morze, ziemia, rzeki i góry). Siedem razy autor wymienia imię Boga (Pan), siedem razy ukazane jest Jego działanie ( dokonał, sprawiła Jego prawa ręka, ukazał, objawił, przypomniał, przychodzi, będzie sądził) i jest wyliczonych siedem sposobów oddawania Mu chwały(wzywaj radośnie, śpiewajcie, cieszcie się, grajcie, chwalcie, zagrzmi, klaszczą). Cuda Boga były manifestacją Jego mocy; przez nie objawił się poganom.  Ręka i ramię są dla psalmisty symbolami mocy i potęgi Boga.  On sam ocalił swój naród, bez pomocy jakiejkolwiek potęgi ziemskiej.

Św. Jan podkreśla prawdę, że Bóg jest miłością. Ta miłość stanowi niepojęte bogactwo wiedzy o Bogu. W tym stwierdzeniu mieści się wszystko, co Bóg uczynił do tej pory i co nadal czyni w Kościele i świecie. Każdy człowiek ma możliwość poznania Boga, ponieważ w każdym jest pragnienie miłości. Miłość względem Boga wyraża się miłością braterską.  Jan uważa, że kto miłuje bliźniego, ten jest synem Bożym.  Z kolei kto nie kocha, ten nie w pełni poznał Boga, nie uwierzył Jemu i Jego miłości wyrażonej w posłaniu na świat Jezusa Chrystusa-Jednorodzonego Syna. Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie dają człowiekowi życie wieczne i odpuszczenie grzechów. Bóg objawił swą miłość w sposób szczególny- przez śmierć Chrystusa, który umarł na krzyżu, aby przebłagać Boga za nasze grzechy. Oddanie własnego Syna za nas, to największe dzieło miłości Boga. Nie myśmy dali początek miłości, lecz Bóg, który w Chrystusie dał samego siebie w darze. Miłość łączy się ściśle z wiarą w synostwo Boże Jezusa i Jego dzieło zbawienia, gdyż Bóg posłał Syna jako Zbawiciela świata.

Ewangelista  Jan ukazuje, że istotą zjednoczenia i trwania w Bogu jest miłość. Uczniowie mają wytrwać, czyli pozostać, trwać we wzorze miłości, nie zmieniać ukazanego przez życie Jezusa wzoru bezwarunkowej miłości. By wytrwać w tej Jezusowej miłości należy przestrzegać przykazań.  Przestrzeganie przykazań jest uczestniczeniem w posłuszeństwie Jezusa wobec Ojca, który wiernie wypełniał wolę Boga. Spełnianie woli Bożej było dla Jezusa źródłem radości. Jeśli uczniowie będą posłuszni Jezusowi, otrzymają od Niego  Jego radość, która będzie radością pełną. Nie ma miłości do Jezusa, bez miłości do bliźnich. Jezus żąda miłości do siebie, żąda także miłości dla bliźniego. Miarą tej miłości jest miłość Jezusa do uczniów. Przykazanie nowe, to polecenie, rozkaz, nakaz, przepis, to wskazówka określająca sposób robienia czegoś. Przykazanie Jezusa to nie Dekalog, to bardziej pomoc, wskazówka, drogowskaz, to wskazanie na to, w jaki sposób On żył, wyrażone często słowami „tak, jak Ja was umiłowałem”. Przykazanie trzeba przyjąć z wiarą i z przekonaniem, że taka wskazówka jest nam potrzebna. Następnie trzeba pomyśleć nad sposobem jej wykonania. W przykazaniu zawarta jest właściwa dla woli Bożej mądrość Boga.  Przykazanie jest skierowane do kogoś, kto chce służyć Bogu, niż do kogoś, kto musi coś wykonać. Miłość jest lepsza niż przymus. Miłość „agapeo” jest bezwarunkowa- miłuję, bo tak chcę. Miłość zmienia ludzi i relacje między nimi. Miłość między wierzącymi buduje wspólnotę Kościoła. Uczniowie zostali wybrani przez Jezusa nie do zaszczytów i chwały ziemskiej, ale aby pracować. Mają iść, wydawać owoc i pracować, aby owoc trwał. Jeśli nie będzie miłości między nimi, nie będzie owocu nawrócenia i wiary w narodzie izraelskim i innych narodach.